familie & intimiteit
In 2015 begon ik met buitengewone beelden te maken van mijn kinderen in alledaagse scènes. Ze worden getoond zoals ze zich aan mij tonen, zoals ik ze zie, in hun realiteit. Ik volg ze terwijl ze opgroeien en veranderen, worstelen, vallen, opstaan en zichzelf opnieuw opbouwen.
Wie inzoomt, ziet fragmenten van alledaagse gezinssituaties. Wanneer je uitzoomt wordt een verhaal verteld over groter worden, over ontpoppen. Er is geen onderwerp dat dichter bij mezelf staat dan dit en het vult me met een ondraaglijke kwetsbaarheid die de architectuur van deze reeks bepaalt.
Ik wens dat mijn twee kinderen elkaar blijven liefhebben en helpen groeien en hun leven er een wordt met aandacht en liefde voor elkaar. Ik weet niet hoe ik daar kan voor zorgen, maar het houdt me bezig en dan kijk ik naar mijn ouders en kan ik alleen maar dankbaar zijn voor hoe zij drie welpen temden en de roedel bij elkaar hielden.
Wanneer ik naar oude foto's kijk, zie ik altijd kleine kinderen, dat werkt zo. Vandaag is flinker, denk ik dan. Terugkijken is ook nadenken over mezelf als ouder en me afwisselend gezegend, gefaald en geliefd voelen. En dat het één het ander afwisselend overheerst is ook gewoon eerlijk. Wanneer ik naar oude foto's kijk, zie ik zorgeloze kinderen en vraag ik me af hoe lang ze dat kunnen blijven.
