solars

Aarde en zon dansen een dans die we denken te kennen. Hun voorspelbare bewegingen vastleggen, over de grenzen van de tijd, in magische lijnen van licht, creëert een dimensie die voorbijgaat aan hetgeen we kennen. De dans lijkt grillig, maar in symbiose. Ze is soms harmonisch, of onvoorspelbaar. Ze vertaalt het verlangen om het leven vast te houden; verlangen om van het leven te houden.

De baan van de aarde rond de zon en de beweging rond haar as vastleggen in magische lijnen van licht. De eenvoud en de traagheid waarmee het landschap als beeld tot stand komt. De verrassing en de beweging. De onderwerping aan de natuur, de omgeving, de onvoorspelbaarheid van de elementen. Met zelfgemaakte gaatjescamera’s experimenteer ik met licht, ruimte en tijd.

Chantal

In de periode dat ik startte met deze foto’s voor Chantal te maken, is ze twee jaar dood. Ik had haar op dat moment al verschillende maanden niet meer gezien of gehoord. Chantal voelde zich opperbest in de natuur en toonde een grenzeloze bewondering voor alle vormen van leven. We maakten regelmatig wandelingen in de buurt en passeerden steeds dezelfde boom. Het is een boom waar we altijd even stopten, zij de stam wilde voelen en soms iets tegen zei. Sinds haar dood stap ik niet voorbij deze plek zonder aan haar te denken en aan de manier waarop ze in het leven stond: met zachtheid, dankbaar voor hetgeen zich aandient, gevoelig, zonder oordeel, wijs. Ze zou genoten hebben van de foto’s; door de manier waarop ze tot stand zijn gekomen en hoe de natuur zelf de beelden heeft gemaakt.